Doordat ik recentelijk wat meer lezingen heb gegeven, heb ik ook meer directe vragen gekregen over bijvoorbeeld ethiek en mijn eigen regels.
Afgelopen weekend gaf ik een lezing in Eindhoven en zei daar: “Mijn eigen regels: Ik fotografeer geen daklozen, geen gehandicapten en geen mensen die eten in hun mond stoppen.” De gedachte is dat daklozen en gehandicapten op straat kwestbaarder zijn en eten in je mond stoppen levert nooit een mooie foto op.
Van achter in de zaal ging een vinger omhoog. Een straatfotografe in een scootmobiel stelde me de vraag: “Waarom geen gehandicapten?” Ik had er nog nooit zo over nagedacht, het was meer een gegeven voor me. Vroeger woonden we tegenover een woonvorm en ik nam mijn klasgenootjes voor mijn spreekbeurt mee op rondleiding. Maar ik besefte me in Eindhoven pas hoe gegeneraliseerd mijn aanname was. Hoezo kwestbaar?
Natuurlijk, als gehandicapte kun je soms sneller in situaties belanden waarin je hulpbehoevend bent op straat, maar het gros van de tijd is er weinig aan de hand en ben je gewoon iemand op straat. Waarom zou ik dat als straatfotograaf vermijden? Het kan interessant zijn om het gesprek aan te gaan, en terloops ook een portret te maken, net zoals dat voor iedereen geldt. Geen idee waarom ik met mijn eigenlijk gewoon beperkte ideeën deze uitzondering maakte.
Het houd me bezig, merk ik. Hebben we als straatfotografen niet gewoon, binnen alle ethiek en persoonlijke grenzen, de objectieve taak om te documenteren, zonder oordeel of vooringenomenheid? Misschien wel, toch?
Veel van de regels die we onszelf opleggen komen voort uit onbegrip, en misschien is het gesprek aangaan wel de allermooiste manier om je eigen regels te ontdekken, te beperken of op te rekken.
Ik was in ieder geval bijzonder dankbaar voor de vraag. Je bent nooit te oud om over jezelf te leren!
Dit artikel verscheen eerder in mijn nieuwsbrief. Schrijf je nu in en mis nooit meer een column. Je krijgt dan bovendien mijn GRATIS e-book met 5 onmisbare tips voor straatfotografie.