Ga naar de inhoud

Doe als Esmée | Storytelling

    In de verte kwam een man aangerend. Hij had duidelijk haast. Esmée was zo verzonken in het bericht van Jelle dat ze hem niet eens had gezien.⁠

    “Pas op, trut!” riep de man terwijl hij snel de trein in sprong. Ze hadden nog drie minuten. Dat is een eeuwigheid in trein-tijd. Doe rustig. ⁠

    Het was zo’n “ik-doe-een-pak-aan-ter-compensatie-van-mijn-onkunde”-type. Een nummer in het bedrijf waar hij werkte, maar daarbuiten enorm gewichtig doen. Als hij zijn targets maar haalde.⁠

    Jelle’s nieuws

    Jelle was niet zo. Jelle was anders. Ze hadden elkaar leren kennen op Ibiza, tijdens een wandeltocht. Ze was daar met vriendinnen, hij met zijn ouders. Zijn relatie was net uit, toen, drie jaar geleden.⁠

    Het stortregende die dag, en zij had wel een paraplu. Zijn glimlach toen hij vroeg mee te mogen schuilen, deed haar nog steeds smelten.⁠

    “Ik ben vandaag wat later. Er is een fantastische baanmogelijkheid voor me op ons kantoor in Groningen. Auto van de zaak, opslag, meer verantwoordelijkheid, uitdaging. Ik praat je straks even bij.”⁠

    Groningen. Ze woonde al haar hele leven in Den Bosch. Haar sociale leven, haar ouders. Wat had ze in Groningen?⁠

    In gedachten zakte ze neer in haar stoel. Naast haar de boos kijkende man in pak. Dan nog liever Groningen.⁠

    Groningen?

    In de trein gebeurde nooit zoveel. Esmée was het gewend om elke dag het traject naar Utrecht af te leggen. Maar het had nog nooit zo lang geduurd als vandaag.⁠

    Het bericht van Jelle bleef maar malen. Groningen. Ze was er vroeger weleens geweest. Daar zat tegenwoordig toch dat museum met dat bruggetje in het centrum, of aan de rand?⁠

    Van vrienden wist ze dat het een geweldige studentenstad is, maar die tijd lag al enkele jaren achter haar. Achter Jelle ook. Zou ze er aansluiting kunnen vinden.⁠

    Zou Jelle eigenlijk wel verwachten dat ze mee zou gaan? Hun plannen om samen een huis te kopen waren nog vers. Ze had nog steeds haar fijne appartement in het centrum. Niet te groot, maar met een heerlijk balkon dat de avondzon ving.⁠

    Gisteren nog had ze daar heerlijk zitten lezen. The old man and the sea. Zo’n heerlijk relativerend boek. Ze las het elk jaar wel een keer. Glaasje wijn erbij.⁠

    Natuurlijk, ze zou Jelle volgen naar Groenland, daar ging het niet om. Maar weg van haar veilige haven was lastig. “Huismus,” dacht ze hardop.⁠

    Naast haar keek de norse pakkenman verbaasd op.⁠

    Nieuwe kleuren

    Esmée werd verrast door de haarkleuren. Ze zeggen weleens dat een baasje op zijn hond gaat lijken, maar hé, dit verzin je niet.⁠

    Jelle had ook zulk haar. Hij was een niet groot, normaal postuur, maar door zijn golvende rode haren leek hij zo uit een Ed Sheeran liedje te zijn weggelopen. Hij had alleen niks met Guinness.⁠

    De gemiddelde Groninger is lang, las ze. En: “Groninger woont gemiddeld 1,4 kilometer van bibliotheek”. Niet dat dat iets deed voor haar perceptie. Komkommertijd. De huizen zijn betaalbaar, je moet alleen zorgen niet op gas te wonen.⁠

    Groningen. Het stond Esmée al iets minder tegen. Zo’n treinreis helpt je je gedachten te ordenen. De wandeling van het station naar haar studio nog meer.⁠

    Vanavond moest ze weer een video opnemen, waarin ze uitlegde hoe verschillende Tombow pennen samen nog meer kleuren maakten. Handlettering had een enorme vaart genomen en haar cursussen daardoor ook. ⁠

    Vanmiddag moest ze eerst aan de slag bij Bistro Het Einde van Nederland (geen insta). Ze wilden een nieuwe muurtekening, omdat ze zoveel goede reacties op de vorige kregen! Mooi compliment! Ze had direct haar Posca krijtstiften ingepakt.⁠

    Fijn, even werken, haar hoofd verzetten. Ze sprak Jelle vanavond nog wel.⁠

    Digital nomad

    Esmée en ik spraken af in een koffietentje in zijstraat van de hoofdstraat. Ze wilde een website opzetten, waar ze haar verhalen en hersenspinsels kwijt kon. Een plek om van haar af te schrijven. ⁠

    Met een advertentie hier, en een gesponsord artikel daar, hoopte ze van haar hobby haar werk te maken. Zoals zovelen dromen.⁠

    Haar werk als illustrator kon ze overal doen, schrijven ook. Verhuizen met Jelle gaf haar nieuwe inspiratie, en maakte dat ze anoniem de stad op kon zuigen. Haar blog heeft inmiddels iets meer dan vijfhonderd bezoekers per dag, die benieuwd zijn naar elk nieuw verhaal.⁠

    Je wil meer weten, weten hoe het afloopt. Het eind van het verhaal. Esmée weet als geen ander ergens naartoe te schrijven. Een emotie, een opluchting of verbazing. Cliffhangers. Wat is er met de norse pakkenman gebeurd?⁠

    Storytelling en je website

    ⁠Als je tot hier bent gekomen, heb ik je weten te boeien. Heb ik je meegenomen in het verhaal.

    Wist je dat je website echt hetzelfde werkt? Elke pagina een cliffhanger, een inleiding (je homepage) en een slotpagina (de bedankpagina na je winkelwagentje of je contactpagina). Een inhoudsopgave (je menu) indien gewenst.⁠

    Een website is geen samenraapsel van pagina’s, maar een paraplu, een verhaal dat je goed op moet tuigen.⁠

    Doe als Esmée, en laat even iets weten. Ik help je graag verder.

    Nee, joh, ik weet niks te vertellen.. (dan moeten we zeker praten)

    En dan nog even dit

    Ik ken geen Esmée, echt niet. Ik volg via mijn @badlog account influencers als Esmée op Instagram, dat wel 🙂

    Alles wat hier staat, heb ik ook op instagram gezet. Ik heb het met die reden geschreven. De tekst is niet geoptimaliseerd, er is geen andere reden dan dat ik het leuk vond om een verhaaltje te schrijven.

    De boog kan niet altijd gespannen staan.