De afgelopen jaren ben ik steeds meer gaan voelen dat ik daar iets mee wil doen. Dat ik fotografie niet alleen wil beoefenen, maar ook wil uitdragen. Niet als techniek, niet als kunstvorm die enkel voor een selecte groep bedoeld is, maar als een āmanier van levenā. Als een houding, een denkwijze. Fotografie helpt mij om aandachtiger te zijn, om nieuwsgierig te blijven, om verbinding te zoeken. En ik geloof dat het dat voor anderen ook kan doen.
Fotografie als houding
Door mijn fotografieworkshops merkte ik hoe vaak mensen datzelfde gevoel ervaren zodra ze de tijd nemen om Ć©cht te kijken. De momenten waarop de hectiek van het dagelijks leven even wegvalt. Wanneer iemand tijdens een wandeling ineens ziet hoe licht langs een gevel glijdt, of hoe een toevallige blik van een voorbijganger iets zegt over wie we zijn. Dat zijn geen fotografielessen meer, dat zijn lessen in aandacht. En precies daar ligt voor mij de kern van wat ik graag wil overbrengen.
Soms denk ik dat fotografie niet per se over fotoās gaat. Dat klinkt vreemd uit de mond van iemand die zijn dagen vult met lenzen, licht en mensen, maar toch is het waar. Fotografie is voor mij een manier van kijken. Een manier van denken zelfs. Een manier om de wereld om me heen te begrijpen, te vertragen, te onderzoeken. Niet alleen door af te drukken, maar door waar te nemen, door stil te staan, door te luisteren.
Ik voel een groeiende behoefte om een soort ambassadeur te worden van dat idee. Niet in de zin van grote woorden of titels, maar in wat ik dagelijks doe. Door gesprekken met fotografen te voeren, door studenten te inspireren om beter te kijken in plaats van beter te klikken, door verhalen te delen in mijn podcast en mijn boeken. Elk project, van The Observer tot de Straatfotobijbel, is eigenlijk een uitnodiging om anders te kijken naar de wereld.
Wat ik al heb bereikt voelt soms groter dan ik besef. De mensen die me na een workshop mailen dat ze weer plezier hebben in hun camera. De fotograaf die na een mentorgesprek zegt: āIk zie het weer.ā Dat is waar het mij om gaat. Niet om volgers of cijfers, maar om dat besef dat fotografie iets in gang zet. Dat het een taal kan zijn die mensen helpt om zichzelf of de wereld beter te begrijpen.
Inspireren en motiveren
De komende jaren wil ik dat verder vormgeven. Niet alleen met nieuwe workshops of boeken, maar ook door gesprekken op gang te brengen. Over wat fotografie betekent in deze tijd waarin alles snel moet, waarin beelden vaak vluchtig zijn. Ik geloof dat juist nu, in die stroom van beelden, de waarde van echte aandacht groter is dan ooit. Fotografie als denkwijze is dan geen luxe, maar een noodzaak.
En misschien is dat wel het mooiste wat je kunt doen als fotograaf: mensen helpen om anders te kijken. Om niet alleen het beeld te zien, maar ook wat eronder zit. De stilte, de twijfel, de verwondering. Daar ligt de magie.
Daar wil ik voor staan. Niet alleen als maker, maar als iemand die inspireert, motiveert en laat zien dat fotografie meer kan zijn dan een mooi plaatje. Dat het ook een manier is om de wereld, en jezelf, iets beter te begrijpen.